මේ සා දුකක්....

දවසක් නෙතට 

කදුලක් ලං වූ විටදී...

සිතුවෙමි කුමක්දෝ

සිදුවූ මේ අරුමේ...

නැත මතකයක්

මාගෙන් සිදුවූ වරදේ...

මොනවා සිදුවුනිද 

වන්නට මේ විලසේ...

එහෙත් සුහදිනි.....

                     ජීවිතේදි අපි ආදරය කරන කෙනෙක් අපව තේරුම්ගැනීම, පෙරලා අපිට ආදරය කිරීම, අප වෙනුවෙන් ජීවත් වීම..අපි කවුරුත් බලාපොරොත්තු වෙන දෙයක්. නමුත් සමහර අවස්ථා වලදි  ඒ දෙය ඒ අකාරයෙන්ම ඉටු නොවන අවස්තා ඕනි තරම් තියනවා..

                    ජීවිතේ බොහෝ කාලයක් අප ලගින්ම ඇසුරු කරලත්, දුකට සැපට ලගින්ම ඉදලත්  කෙනෙක්ට අපිව තේරුම් ගන්න බැරිනම්...ඇත්තටම ඒක ඒ කෙනාට දරාගන්න බැරි තරමේ දුකක් වෙන්න පුළුවන්..

ඇහෙන දේ..අහනවද..

                ගෙබි ලෝකෙ තියන ලොකුම උත්සවේ ගෙම්බන්ගෙ අවුරුදු උත්සවේලු. ඉතින් ලෝකෙ ඉන්න හැම ගෙම්බෙක්ම වගේ මේ උත්සවේට සහභාගී වෙන්න එනවලු. ඇවිත් ඒගොල්ලන්ගෙ තියන දක්ෂතා පෙන්නලා තෑගි බෝග එහෙම ගොඩක් අරගෙන යනවලු. තෑගි බෝග ගන්නම විතරක් නෙවෙයි සමහර තරුණ ගෙම්බෝ තමන්ගෙ අනාගත ගෙම්බිව හොයාගන්නෙත් මේ උත්සවේ අතරෙදිලු.

කොහේ ගිහින්ද මංදා...

කොහේ ගිහින්ද මංදා...

මම මේ පන දාගෙන හොයනවා 

කියලා ගානක්වත් නැති හැටි..

දැන් දවස් ගානක ඉදන්ම 

ආගිය අතක් නෑ..

මම බලන්න ඕනි හැම තැනම බැලුවා...

අහන්න ඕනි හැමෝගෙන්ම ඇහුවා...

සැබෑ සෙනෙහස.....!!

මේ කතාව බ්ලොග් එකේ දාන්න කියලා අපේ හිතූ නංගි කිව්වට,ඒ වෙලාවෙ මාත් පැනල හා කිව්වට මම මේ දහඅතේ කල්පනා කලේ කොහොමද පටන් ගන්නෙ කියලා...කමක් නෑ කැටයම් හංස පූට්ටු නැතුව කෙලින්ම ලියල දාන්නම්කෝ...

 එකදාස් නමසිය අසූ නමයෙ දවසක මම ඉපදෙනකොට මගේ අම්මගෙයි තාත්තගෙයි සතුටුම දවස එදා උනාට හිත යටින් ගොඩාක්ම දුක් උන දවස උනෙත් එදාමයි..ඒ වෙන හේතුවක් නිසා නෙවෙයි උපතින්ම මගෙ කකුලේ තිබුනු අබාධයක් නිසා.....